Prolog

 - Klaudia, nie wiem czy dobrze to napisałam, więc czy mogłabyś mi to sprawdzić? Chodzi mi o referat do szkoły – Natalie zapłaciła za lizaka i odwróciła się do mnie.

Nauczyła się płacić i to dobrze. Dość niedawno kradła.

Pokiwałam głową i zgodziłam się na jej prośbę.
- Jasne, a o czym jest?
- O potworach. – powiedziała jakby była to rzecz najzwyklejsza na świecie. Przeczesała ręką włosy i dotknęła swoich niebieskich końcówek.

Obdarzyłam ją zdziwionym spojrzeniem i ramię w ramię podążyłyśmy do naszego brata.

Luke wygodnie siedział na krześle przy jakimś stoliku i oglądał mechaniczne zabawki w Wesołym Miasteczku. Miał jasnobrązowe włosy, które codziennie rano stawiał na żelu. Zaczesywał się tak do góry. Zagryzł dolną wargę i oparł głowę na złożonych rękach.

- Nie rób tak, bo rozwalisz usta. – skarciłam go.

- Albo ci odpadną. – sarkastycznie dodała moja siostra.

Luke uniósł wzrok i spojrzał na nas.

- Klaudia i Natalie. A kogo innego by się spodziewać, co? – Uśmiechnął się.

Jesteśmy tak naprawdę rodziną od niedawna. Urodziliśmy się jako trojaczki, ale rodzice nie mieli pieniędzy na nasze wychowanie i musieli nas oddać do adopcji. Los chciał, że nasze matki i nasi ojcowie wyjechali w tym samym momencie bez nas do Europy i natrafili na podstawioną przez Niemców podczas II Wojny światowej, bombę. O katastrofie poinformowała nas dopiero telewizja. Dzięki Internetowi dwudziestego wieku, znaleźli nas nasi prawdziwi rodzice i zabrali do siebie do domu. W ciągu ostatnich kilkunastu lat, udało się im zarobić. Ja, Natalie i Luke od razu staliśmy się przyjaciółmi, chociaż w wielu rzeczach się różnimy. Natalie, w starej rodzinie, zajmowała miejsce okropnej i niewdzięcznej dziewuchy, to znaczy, kradła, paliła papierosy, przynosiła na lekcje skunksy… Luke zawsze był tym niesamowitym i bardzo przystojnym chłopakiem, który swoim wyglądem przynosił chwałę rodzinie, a ja byłam cichą i grzeczną dziewczynką, która prawdopodobnie nigdy nie zaprzyjaźniłaby się z takimi osobami, jak moje rodzeństwo.

Usiadłyśmy na wolnych krzesłach koło brata.

- Luke, tak często gryziesz swoje piękniutkie usteczka, a jakoś nigdy ci ten kolczyk w tym nie przeszkadzał. – oceniła Natalie dźgając go w metal na twarzy. Chłopak przesunął głowę w odruchu.

- I kto to mówi, co? Natalie, masz dwa kolczyki i tunel w uszach, dwa nad brwią i jeden na nosie. Masz na sobie o wiele więcej żelastwa, więc proszę się nie odzywaj.

Zaśmiałam się słuchając ich żartobliwej kłótni.

Wyjęłam z torebki aparat i zrobiłam zdjęcie mojej siostrze. W tym świetle ładnie wychodziły jej czarne jak smoła włosy i niebieskie końcówki. Ja i Natalie byłyśmy naprawde identyczne, no... tylko, że ona trochę się farbowała i miała wygolone ze trzy centymetry włosów nad uchem, a ja utrzymywałam swój naturalny wygląd, ale… oprócz tego to wyglądałyśmy tak samo. A, no i ja mam kolczyki tylko w uszach. Nie jesteśmy też wysokie, ani specjalnie chude... 

Pstryknęłam fotkę także zdezorientowanemu (jak zwykle…) Lukowi.

- Klaudia, posłuchaj o moim referacie… - zwróciła się do mnie Natalie.

- Sorry, ale nie uważam, aby pisanie o potworach było odpowiednie... gdziekolwiek.

- Ojej, przecież nauczyciel się nie obrazi. – Przewróciła oczami. – Poza tym powinien zrozumieć, że to jest pierwsza moja praca, do której się przyłożyłam. To zaczynam. Poszukałam kilku informacji i voila. Znalazłam wiele ludowych legend. Ludzie wymyśli ojczyznę potworów – Dolor. Znajdowało się tam dziesięć miast odpowiadających poszczególnemu gatunkowi. Skupię się na wampirach, bo są najbardziej pospolite. Kilkaset tysięcy lat przed Chrystusem, na Ziemię przybyły różne dziwne rodziny jedna z nich nosiła nazwisko Grande. Założyli miast – Murwod. Położone jest ono między górami, a lasem. Trudno tam dojechać. Ludzie, mieszkańcy Murwod, bali się rodziny Grande, bo wiedzieli, kim oni są. Pracowali dla nich, mieszkali w tym samym mieście… Postanowili się zbuntować i podpalili zamek, ich siedzibę. Zginęli prawie wszyscy, ale jedna osoba przeżyła. Kiedy ludzie zwątpili i uznali, że wampiry nie istnieją, wysłali ją do psychiatryka. Krótka historia, ale mówi, że takie zło zostało zniszczone, prawda? Więc chyba może być.

Uśmiechnęłam się.

- To dziwny referat i wątpię, abyś dostała piątkę, ale zawsze możesz spróbować. Tak w ogóle to ciekawa historia – powiedziałam.

Natalie po wysłuchaniu mojej opinii, skupiła się na rozmowie z Lukiem o… nie wiem o czym.

Rozejrzałam się po tłumie. Zatrzymałam wzrok na chłopięcych brązowych włosach. Od razu wiedziałam do kogo należą i szybko poczułam się szczęśliwa.

Założyłam aparat na szyję i wstałam od stolika.

Chłopak zauważył mnie i uroczo się uśmiechnął. Zniewalał mnie ten uśmiech, te jego rozwiane włosy, błękitne oczy… Pomachał mi. Uniosłam aparat, by uwiecznić ten moment, w którym na mnie patrzył i…

Nagle wszyscy usłyszeliśmy świst i wybuch  nad naszymi głowami. Podniosłam wzrok i skierowałam go na coś, co wyglądało prawie jak rozwalony dom. To coś, leciało prosto na ziemię, spadało prosto na nas…

- Klaudia, uciekaj! – krzyknął chłopak, do którego chciałam podejść. Rzucił się by do mnie przybiec, ale nie zdążył. W przestrzeń między nami wbił się ogromny samolot. Wszyscy ludzie uciekli, tylko ja stałam sparaliżowana. Nie mogłam się ruszyć, a skrzydło właśnie leciało w moją stronę. Krzyknęłam i zmusiłam się do kucnięcia i skulenia się na ziemi. Część samolotu wylądowała tuż za mną, jednak jakiś pręt uderzył i powalił mnie. Jęknęłam, kiedy uderzyłam ciałem o ziemię. Wydusiło to na chwilę całe powietrze jakie miałam w płucach. Chciałam się podnieść, ale nie mogłam. Pręt zgiął mi się nad nogą i nie mogłam jej wyswobodzić. Metal przejechał mi po śródstopiu dogłębnie je raniąc. Wrzasnęłam z bólu i wbiłam paznokcie w udo. Uniosłam spojrzenie i rozejrzałam się, by zobaczyć, co się stało. Samolot przełamany był na pół, a ja mogłam patrzeć w jego środek. Miałam przed sobą mnóstwo porozrywanych i spopielonych lub ciągle palących się ciał. Ucichłam i zaczęłam płakać. Kompletnie zapomniałam o ranie na nodze, myślałam tylko co się stało z tymi ludźmi.

 

Wypadek samolotu odznaczył się w mojej psychice. Długo siedziałam przy samolocie przygwożdżona przez kawałek skrzydła, bo nikt nie mógł się do mnie dostać, by mi pomóc.

Zmieniło mnie to na zawsze, a historia, którą spisałam poniżej, ma mi pomóc wrócić do normalności. Tak powiedzieli lekarze.

Wcale w to nie wierzę.